بهبود روش های اندازه گیری ارزش در معرض خطر (value at risk) در محاسبه ریسک در بانکداری

ارزش در معرض خطر (var) یکی از معمول ترین روش های مورد استفاده در محاسبه ریسک در بانکداری به شمار می آید. برای اندازه گیری ارزش در معرض خطر عمدتا از سه روش استفاده می شود، که عبارتند از: روش پارامتریک، روش شبیه سازی تاریخی و روش شبیه سازی مونت کارلو، که هریک از این روش ها دارای معایبی می باشند که سبب بروز اشتباهاتی در محاسبه ی var می شوند. در تحقیق حاضر به دنبال آن هستیم که روشی را در راستای رفع برخی از نواقص روش های موجود و بهبود بخشیدن در دقت اندازه گیری var ارائه کنیم. برای این منظور، از دو رویکرد به بررسی این موضوع پرداخته و دو روش در این راستا ارائه کرده ایم: 1) رویکرد اول یک رویکرد ریاضی با استفاده از تکنیک درونیابی اسپلاین مکعبی و همچنین تعیین دو حد بالا و پایین برای داده ها با تکیه بر رویکرد شش سیگما، برای محدود کردن نمودار هیستوگرام داده ها از دو طرف به منظور دستیابی به تقریبی بهتر از چگالی احتمال داده ها، برای افزایش در دقت اندازه گیری var با استفاده از نمودار چگالی احتمال بدست آمده می باشد. 2) رویکرد دوم، رویکردی مبتنی بر داده سازی تصادفی از روی داده های موجود با تکیه بر تکنیک بوت استرپ با استفاده از روش داده سازی با وزن دهی نمایی داده ها به منظور دستیابی به یک برآورد نااریب از اندازه ی var با دقتی مطلوب می باشد. روش بوت استرپ با داده سازی از روی توزیع یکنواخت در اندازه گیری var استفاده شده است (stuart et al., 1999)، (racicot and théoret, 2006)، (lin et al., 2006) و ما در تحقیق حاضر آن را با وزن دهی نمایی داده ها که یکی از روش های معمول در شبیه سازی تاریخی var می باشد، تلفیق کرده ایم. در انتها، نتایج حاصل از روش های ارائه شده با استفاده از داده های تجربی را بیان کرده و آن ها را با نتایج روش های پارامتریک نرمال، شبیه سازی تاریخی و شبیه سازی مونت کارلو (با فرض توزیع نرمال)، مقایسه کرده ایم و سپس با استفاده از روش پس آزمایی به اعتبارسنجی روش های ارائه شده در این پایان نامه از روی داده های واقعی پرداخته ایم. نتایج بدست آمده نشان می دهد که رویکردهای ارائه شده در این پایان نامه نتایج مطلوب تری را در مقایسه با روش های ذکر شده ارائه می کنند.